[SF] ♥ IMAGINE... 'JISOO x HANSOL : SEVENTEEN ⑰'

ข้อมูลเบื้องต้น

: WARNING :

นิยายเรื่องนี้ไม่รู้จะอินกันสักเท่าไหร่ ต้องขออภัยเราไม่มีประสบการณ์

ผิดพลาดประการณ์ใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย! >/\<





 

© Tenpoints!



 

เนื้อเรื่อง

HANSOL’s SAID …

          สวัสดีครับ!! ผมชื่อ ‘ชเว ฮันโซล’ นะ! วันนี้ผมมีความสุขมากๆเลยล่ะ!!! >______< อยากรู้ล่ะสิว่าเรื่องอะไร?? ฮ่าๆๆๆๆๆ ^O^//

          ……………………………. เพราะว่าวันนี้เป็นวันครบรอบ 5 เดือนที่ผมกับพี่ ‘จีซู’ คบกันไงล่ะ!!! >//////<

          โอ๊ยยยยย พูดแล้วก็เขิน!! ผมยังจำได้อยู่เลยว่า ตอนที่พี่จีซูขอผมเป็นแฟน ผมมีความสุขมากกกกกกก ขนาดไหน!!! ><

          ความรู้สึกมันเหมือนโลกทั้งใบนั้นมีแต่ความสุข!! เห็นอะไรก็ดูสดชื่นไปหมด ยิ่งตอนที่พี่เค้ากำลังขอนะ!! ผมนี้ไม่รู้เลยว่าตัวเองทำหน้ายังไง แต่ที่ผมรับรู้ได้มีเพียงจังหวะหัวใจที่เต้นแรง และแก้มที่กำลังจะแตกเพราะหุบยิ้มไม่ได้สักที!! >///////<….. เหตุการณ์วันนั้น เป็นเหตุการณ์ที่ผมจำไม่ลืมเลยล่ะ!! ^O^

          เอาล่ะ! กลับเข้ามาสู่เหตุการณ์ปัจจุบันกันดีกว่า!!... วันนี้ผมจะแอบมาเซอร์ไพรซ์พี่จีซูที่โรงเรียนแหละ! >< ผมกับพี่จีซูเรอยู่กันคนละโรงเรียนครับ แต่โรงเรียนเราดันอยู่ตรงข้ามกันนี่สิ เลยทำให้เราได้เจอกันทุกวัน พอเจอกันบ่อยๆเราก็เริ่มยิ้มให้กัน พอยิ้มให้กันบ่อยๆเราก็เริ่มคุยกัน พอคุยกันบ่อยๆเราก็ได้...เป็นแฟนกัน นี่แหละครับ จุดเริ่มต้นความรักของผม ^_______^~

          ต่อเถอะ! ตอนนี้ผมกำลังจะไปที่ห้องซ้อมดนตรีของโรงเรียนนี้อยู่แหละครับ!! เพราะพี่จีซูมักจะมาซ้อมกีต้าร์อยู่ที่นี่เสมอ!! ถึงผมจะเคยมาไม่บ่อย แต่ผมก็จำทางแม่นนะ!! ^O^

.

.

.

          และแล้วตอนนี้!! ผมก็ใกล้จะไปถึงห้องดนตรีที่ว่าไว้แล้วล่ะครับบบ ^O^/// ฮึ่ยยย อยากจะรู้จริงๆเลย!! ถ้าพี่จีซูเห็นผมอยู่ที่นี่จะรู้สึกยังไงบ้างน๊าาาา >.,< บร๊ะ!! แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว! ฮ่าๆๆๆๆๆ >_____<

          แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินไปถึงประตู พี่จีซูกับพี่ ‘จองฮัน’ ก็เปิดประตูออกมาซะก่อน!! แต่พี่เค้าดันไม่เห็นผมซะงั้นอ่ะ!! โหยยย ทำงี้ได้ไงฟระ! อย่างนี้มันต้องเรียกกก!! >.,<b

          “ พี่จี... ” เสียงที่กำลังจะตะโกนเรียกของผมหยุดลง... เมื่อได้เจอกับภาพ ที่ทำให้หัวใจ ‘กระตุกวูบ’…

          พี่จีซูค่อยๆปัดเศษผมออกจากแก้มของพี่จองฮันอย่างเบามือ ส่วนพี่จองฮันก็หัวเราะอย่างสนุกสนานกับการกระทำนั้น! และสุดท้ายก็เดินกอดคอกันจากไปอย่างมีความสุข!!............ เหลือทิ้งไว้เพียงแต่ผม ที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่คนเดียว...

          การกระทำแบบนั้นไม่ใช้สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกอะไรหรอกนะ! แต่สายตาที่พี่จีซูมองพี่จองฮันมากกว่า ที่ทำให้ผม ‘เจ็บไปหมดทั้งหัวใจ’ !!

          สายตาที่อบอุ่นแบบนั้น..... ผมยังไม่เคยได้ ‘สัมผัส’ มันเลย

          ความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมไม่สามารถอธิบายได้เลยว่าเป็นยังไง มันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆขึ้นมาที่หัวใจ เหมือนมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงใส่ยังไงอย่างงั้น!! สมองไม่เคลื่อนไหว ร่างกายไม่รับฟังคำสั่ง... อยากจะร้องไห้... แต่ก็ร้องไม่ออก อยากจะทรุดลงไปตรงนี้... แต่มันก็ทำไม่ได้ รู้แค่เพียงตอนนี้ เจ็บมาก เจ็บจริงๆ!!

          ผมขอบอกเลยว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะ ที่ผมต้องมาเจอกับภาพบาดตาบาดใจแบบนี้! เพราะผมรู้ว่าพี่เค้าสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน! สนิทกันมากกกก สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว!

ผมถึงไม่ได้คิดอะไรกับการกระทำแบบนี้เท่าไหร่นัก.... แต่พอหลายครั้งเข้า จากที่ไม่คิดอะไร มันก็ต้องมีมาสะกิดบ้างแหละ!!

ผมขอยอมรับจากใจเลยว่า!! ผมอิจฉาพี่จองฮันมากกกกกก!!!! ที่มมักจะได้รับสายตาที่แสนอบอุ่น... ห่วงใย... จากพี่จีซูมากมายขนาดนี้!!!

ใช่ว่าผมจะไม่เคยได้รับมันนะ!! ผมก็เคย.... แต่มันไม่ได้มีมากเท่ากับที่มีให้พี่จองฮันเท่านั้นเอง! เจอแบบนี้บางทีมันก็อดน้อยใจไม่ได้นะครับ ว่ามั๊ย?

ผมยังเคยคิดเลยนะว่า.... ถ้าผมเป็นเพื่อนกับพี่จีซู... ผมคงจะได้รับความรู้สึกห่วงใย ‘มากกว่า’ ที่เป็นอยู่ตอนนี้ใช่มั๊ย???

.

.

.

          หลังจากตั้งสติได้ ผมก็พาร่างไร้วิญญาณของตัวเองเดินมาจากตรงนั้นทันที! ความสุข ความตื่นเต้น ที่เคยมีจางหายไปกับสายลมสายน้ำและแสงแดดเรียบร้อยแล้วครับ!! T^T

          ผมมาลองคิดดูดีๆแล้วล่ะ ผม... จะขอเลิกกับพี่จีซู ถึงแม้ว่าการเลิกกันมันจะทำให้ผมเจ็บปวดเจียนตายแค่ไหน!! แต่มันก็ยังดีกว่าต้องทนคบกันต่อไปจนสุดท้ายหัวใจ แหลกสลายไม่มีชิ้นดี!!

.

.

.

          ในที่สุดผมก็ลากร่างไร้วิญญาณของตัวเองออกมาจากโรงเรียนได้! แต่สายตาของผมกลับมองไปเห็นร่างสูงโปร่งของคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้!!.... ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เมื่อไม่กี่นาทีก่อน เค้าคือคนที่ผมอยากเจอมากที่สุดแท้ๆ!... พี่จีซู

          ผมแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เดินก้มหน้าก้มตาเร่งฝีเท้าผ่านหน้าพี่เค้าไป...

          “ เฮ้ย! ฮันโซล ไม่เห็นพี่หรอ? เป็นอะไรไปน่ะ รอพี่ด้วยสิ!!! =*=;; ” พี่จีซูตะโกนไล่หลังมา

“ … ” แต่ผมก็แกล้งไม่ได้ยินแล้วเดินต่อไป… ขอโทษจริงๆนะครับพี่จีซู ตอนนี้ผมยังทำใจคุยกับพี่ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ

          “ เดี๋ยวสิฮันโซล!!! เป็นอะไรไป ทำไมไม่รอพี่เลย! แล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น? ไหนลองบอกพี่มาซิ! ” และแล้วการหนีของผมก็ไม่เป็นผล เมื่อพี่จีซูวิ่งมาดักหน้าผมเอาไว้

          “ ... ”

          “ ฮันโซล... เป็นอะไรไป ตอบพี่สิ? ” พี่จีโซลถามด้วยความเป็นห่วงที่มาพร้อมกับน้ำเสียงห่วงใย... แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงต้องการความห่วงใยมากกว่านี้นะ! นี่ผมกลายเป็นคนโลภมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!

          “ ผม... ผมมีอะไรจะถามพี่ ” เวลาผ่านไปซักพักผมก็เลือกที่จะพูดออกมา ถ้าพี่จีซูตอบคำถามตามที่ผมต้องการได้ การขอเลิกที่ผมคิดไว้จะถูกยุติลงทันที!! แต่ถ้าคำตอบที่ได้มันไม่ใช่... ความคิดนั้นจะถูกยกมาใช้ทันที!!  

          “ อะไรหรอ?... ไหนลองถามพี่มาซิ ”

          “ พี่จีซูครับ... วันนี้วันอะไร? ”

          “ เอ๊า ก็วันพฤหัสไง! ฮ่าๆๆๆๆๆ ^O^ ”  

          “ พี่จีซูครับ... ผมมีอะไรจะบอกพี่ ”

          “ บอกอะไรหรอ? ^_____^ ”

          “ เรา... เลิกกันเถอะครับ ”

          “ … ”

          “ … ”

          หลังจากประโยคนั้นจบลง ทั้งผมทั้งพี่จีซูต่างก็เงียบกันไปทั้งสองคน...

 ผมเสียใจมากนะ! ที่ต้องพูดประโยคนี้!! แต่ผมได้ถามพี่เค้าไปอย่างจริงจังแล้วนี่ ว่าวันนี้วันอะไร? มันเป็นวันสำคัญของเราสองคนเชียวนะ!! แต่พี่จีซูกลับจำไม่ได้.... นี่พี่ไม่เคยเห็นความสำคัญของวันนี้เลยสินะ? งั้นผมคงคิดถูกแล้วล่ะที่ทำแบบนี้ แม้มันจะเจ็บปวดมากๆเลยก็เถอะ!!

“ ……ทำไม? ” นานพอสมควรกว่าความเงียบระหว่างเราจะถูกทำลาย พี่จีซูถามผมด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“ ผม... ขอโทษนะพี่ ที่ทำตัวงี่เง่า ”

“ … ”

“ แต่ผมรับการกระทำของพี่... กับพี่จองฮันไม่ไหวแล้วจริงๆ... ผมขอโทษ ”

“ พี่กับจองฮันเราเป็นแค่เพื่อนกันนะ!! ”

“ ผมขอนะ... พี่อย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้เลย! เพราะไม่ว่าพี่จะพูดอะไร สำหรับผมตอนนี้มันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ แม้เรื่องนั้นมันจะเป็นความจริงก็เถอะ! ”

“ แต่... ”

“ ผมขอเวลาคิดทบทวนกับตัวเองซักพักนะ ”

“ … ”

“ ถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่ แล้วพี่ยังรอผมอยู่... วันนั้น ผมจะกลับไปหาพี่เอง… ”

“ … ”

“ ……… งั้นตอนนี้... ผมขอตัวก่อนนะครับ ”

“ … ”

เมื่อเห็นว่าพี่จีซูไม่ตอบอะไร ผมจึงเลือกเดินจากไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย... ทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียใจ แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ นานๆไปมันก็เสียใจเหมือนกันอ่ะ อาจจะเสียใจมากกว่านี้ด้วยซ้ำ! ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงทำใจไม่ได้หรอก สู้เลิกกันตั้งแต่วันนี้ไปเลยเถอะ!!

ลาก่อนนะ... งานฉลองครบรอบ 5 เดือนของเรา...

ขอบคุณนะครับพี่... ที่ทนอยู่เคียงข้างกันมาได้ตั้ง 5 เดือน...

สุดท้ายนี้... ผมขอโทษจริงๆ...

“ ฮันโซล... ถึงนายจะเลิกกับพี่ไปแล้ว... แต่พี่อยากให้นายรู้ไว้นะว่า... ‘พี่จะไม่มีวันเลิกกับนายเด็ดขาด!!’ จำคำๆนี้ไว้ให้ดีๆล่ะ! ”

หลังจากจบคำพูดของพี่จีซู น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นไว้ ก็หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย!... แต่ผมกลับทำได้แค่เพียง

.................เดินจากไป พร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหนไม่หยุด.................

……………………………………...

จากวันนั้นจนถึงวันนี้...

          ฮันโซลที่แสนร่าเริง! ฮันโซลที่แสนสดใส! ฮันโซลที่แสนมีความสุข!... มันได้ตายจากผมไปแล้ว…

          ทั้งๆที่ผมเป็นคนเลือกเองแท้ๆ แต่ผมกลับยังทำใจกับเรื่องนี้ไม่ได้สักที!! ทุกๆครั้งที่เดินผ่านสถานที่ต่างๆ ความทรงจำเก่าๆที่ผมกับพี่จีซูเคยทำร่วมกันมักจะผุดขึ้นมาเด่นชัดในหัวของผมอยู่เสมอ!!

          ซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านั้นมันทำให้ผมอยากจะร้องไห้! แต่ผมก็เลือกที่จะเก็บน้ำตาไว้ และเตือนตัวเองในใจ... นายต้องไม่ร้องไห้! นายต้องทนให้ได้! นายเป็นคนเลือกทางนี้เองนะ! ฮันโซล!!!

จากวันนั้นจนถึงวันนี้...

          ผมยังไม่ได้เห็นหน้าพี่จีซูเลย... แต่มันก็ถูกแล้วนี่ ผมเป็นคนเลือกทางนี้เอง แล้วทำไมนะทำไม...

หัวใจมันถึงยังคอยหวัง… หวังให้คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วคนนี้ ‘กลับมาหา’ เสียเหลือเกิน…

.

.

.

หลังเลิกเรียน…

ตอนนี้ผมกำลังเดินหาของกินเล่นกับซึงกวานเพื่อนรักของผม ซึงกวานคือเพื่อนที่ผมสนิทมากกกกก มีอะไรผมก็จะคอยเล่า คอยบอก คอยถาม คอยปรึกษาซึงกวานเสมอ... ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องของพี่จีซู

หลังจากเลิกกับพี่จีซู ผมก็เหมือนคนที่โลกมืด ที่เอาแต่ทำหน้าเศร้า นั่งหงอยเหงา เหม่อลอยอยู่คนเดียวเสมอ... แต่ก็ได้ซึงกวานนี่แหละ ที่ช่วยดึงผมออกมาจากโลกมืดแห่งนั้น!

ซึงกวานพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ผมมีความสุข ไม่ว่าจะเป็นเล่าเรื่องตลก ทำหน้าตลกๆ พาผมทำตัวบ้าๆบอๆ จนในที่สุดผมก็มีอาการดีขึ้น! ^___^

แต่พออยู่คนเดียวอาการต่างๆเหล่านั้นมันก็มักจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม...

เฮ้อ เรื่องเศร้าๆแบบนั้นอย่าไปคิดถึงมันเลยเถอะ นายกำลังเลือกของกินอย่างมีความสุขอยู่นะฮันโซล!! ร่าเริงเข้าไว้สิ!!!

ในขณะที่เราสองคนกำลังเดินเลือกของกินกันอย่างสนุกสนานอยู่นั้น สายตาของผมก็เหลือบมองไปเห็นต้นหนึ่งที่ทำให้หัวใจกระตุกวูบ... ต้นไม้ที่พี่จีซูมักจะคอยมายืนรอผมเสมอ... ต้นไม้ประจำของเรา...

“ เฮ้ยยยย ฮันโซลล กินอะไรกันดีวะ มีแต่ของน่ากินเต็มไปหมดเลยย >___< ” ซึงกวานที่กำลังเลือกหาของกินหันมาถามผมด้วยความตื่นเต้น

“ … ” แต่สิ่งได้กลับเป็นเพียงความเงียบเท่านั้น... ผมก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นอะไร แต่มันรู้สึกเหมือนถูกบางสิ่งบางอย่างตรึงไว้ให้สนใจแต่สิ่งๆนั้น ต้นไม่ต้นนั้นที่มีความทรงจำของเราเต็มไปหมด...

“ ฮันโซล… ฮันโซล!! ” เมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบ ซึงกวานเลยเรียกผมอีกครั้ง

“ … ” แต่ก็ยังคงเหมือนเดิม... ยังคงได้รับความเงียบตอบกลับไป

“ ฮันโซลเว้ยยยย!!!! >[]< ”

“ ห๊ะ... มีอะไรวะ? = =;; ”

“ ... ไหวมั๊ย? ”

“ … ” ซึงกวานถามด้วยสีหน้าห่วงใย และน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเป็นห่วงผมมากขนาดไหน เล่นเอาผมตอบไม่ถูก ทำได้แค่เงียบและลองคิดทบทวนกับตัวเองดีๆว่ามันตัวผมนั้นรู้สึกยังไง...

“ … ” ซึงกวานไม่คาดคั้นแถมยังให้เวลาผมได้คิดทบทวนกับตัวเองดีๆ...     

“ ไหวสิ... ^^ ” ผมตอบออกไปพร้อมระบายยิ้มออกมาบางๆไปให้ เพราะไม่อยากให้ซึงกวานเป็นห่วงไปมากกว่านี้... ถึงแม้ว่าความจริงผมจะอยากตะโกนดังๆว่า ‘ไม่’ ก็เถอะ!...

“ งั้นดีเลย!! เราไปหาอะไรกินแก้เศร้ากันดีกว่าเว้ยยยย ^O^// ” หลังจบประโยค ซึงกวานก็ลากคอผมไปออกหากินอย่างร่าเริง ซึ่งผมก็ยินยอมและพร้อมใจไปหากินกับมันอยู่แล้ว!!

เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าเศร้าไปเลยฮันโซล!! ไปหาของอร่อยๆกินให้ลืมเศร้าดีกว่าแม่ง!!!! T^T

.

.

.

18.30  น.

          หลังจากไปลั๊ลลาหาของกินกับไอ่ซึงกวานเสร็จเรียบร้อย เราต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

          แต่ผมไม่ได้อยู่บ้านหรอกนะครับ ผมย้ายมาอยู่หอเพราะว่าบ้านผมอยู่ห่างจากโรงเรียนมาก และยังไม่มีใครมาส่งผมได้ด้วย

           ผมเดินไปล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวเดิมอย่างที่ทำเป็นประจำเหมือนอย่างทุกครั้งที่กลับมาถึงหอ

          “ พี่จีซูคร๊าบบบ หยิบน้ำให้หน่อยสิ... ” ผมตะโกนขอน้ำดื่มจากพี่จีซูตามความเคยชิน

          “ … ” แต่กลับมีไม่มีเสียงตอบรับจากใครคนนั้น... ใช่สิ มันจะไปมีได้ยังไงล่ะ ในเมื่อผมเป็นคนเลือก... เลือกที่จะทิ้งเค้าไปแล้ว...

          น้ำตาที่กลั้นไว้ ค่อยๆรินไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง มันทรมานมากเลยนะครับที่ต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีพี่จีซูแบบนี้... พี่จีซู!! ทำไมพี่ต้องมีความสำคัญกับชีวิตผมขนาดนี้ด้วย! ทำไมพี่ต้องมาทำให้ผมเคยชินกับการที่มีพี่คอยดูแลเอาใจใส่!! ทำไมพี่ต้องมาทำให้ผมคิดถึงความอบอุ่นของพี่ด้วย!!! ทำไม!!!!!!

          ผมเกลียดตัวเอง!!! เกลียดที่เป็นคนบอกเลิกเค้าเองแท้ๆ แต่กลับเอาแต่คิดถึงเค้าอยู่เสมอ!! ผมเกลียดที่ตัวเองยังตัดใจไม่ได้สักที!!! ผมเกลียดตัวเองจริงๆ!!!!...

          จากตอนแรกที่แค่ร้องไห้อย่างเงียบๆ กลับกลายเป็นการร้องไห้อย่างหนักหน่วงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

พอคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่เราเคยมีร่วมกันมากเท่าไหร่ น้ำตาที่พยามกลั้นไว้กลับยิ่งไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ!!

น้ำตาพวกนี้มันมาจากไหนนะ... ทำไมถึงไหลได้ไม่หยุดซักที ทั้งๆที่สมองผมสั่งให้มันหยุดแล้วหยุดอีก แต่มันกลับยิ่งไหลออกมากกว่าเดิม หรือบางทีมันอาจจะเป็น... น้ำตาที่มาจากหัวใจ... หัวใจที่เจ็บปวดของผมเอง

.

.

.

ผมนั่งร้องไห้อยู่บนโซฟาได้ซักพัก ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น...

กะว่าจะไม่รับก็กลัวว่าจะเป็นข่าวสำคัญ...

คิดได้ดังนั้นผมก็ค่อยๆเช็ดน้ำตา พยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้เข้าสู่โหมดปกติ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา... ก็พบว่าเป็น

“ ฮัลโหลซึงกวาน... โทร... ฮึก... โทรมามีอะไรหรอ ” ด้วยความที่พึ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ ทำให้ยังมีการสะอึกสะอื้นค้างอยู่บ้าง... แต่ผมก็พยายามเก็บอาการที่สุดแล้วนะ... ผมไม่อยากให้ซึงกวานเป็นห่วง

( ฮันโซล... มึงร้องไห้หรอ? )

“ เปล่าซักหน่อย... ฮึก... ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ “

( ฮันโซล... อย่าโกหกกูเลย... ถ้ามึงไม่ไหวก็บอกกูมาเถอะ ยิ่งมึงทำแบบนี้ กูยิ่งไม่สบายใจ ช่วยตอบกูมาตรงๆเถอะนะ... มึงไหวมั๊ย? กูถามจริง )

“ ไหว... ฮึก... กูต้องไหวสิ... ฮึก... กูเลือกทางนี้เอง... กูต้องอยู่ให้ได้สิมึง!... ฮึก... ก็เคยคิดว่าอย่างนั้นนะ... แต่ตอนนี้... มันไม่ไหวแล้วจริงๆ... ฮืออ ” หลังจบประโยค น้ำตาทั้งหลายที่เคยเหือดแห้งไปก็กลับมาอีกครั้ง… และรู้สึกว่ามันจะมาหนักกว่าเดิมเสียด้วยสิ

( มึงรอกูอยู่นั่นนะ เดี๋ยวกูไปหา รอกูแปปนึง! ) หลังจากวางสายไป ผมก็ทำได้แค่นั่งร้องไห้กับตัวเองอย่างหนัก

.

.

.

จนในที่สุดซึงกวานก็มา...

“ ฮันโซล... มึงเป็น… ” ทันทีซึงกวานมาถึงผมก็โผกอดซึงกวานทันที!! ตอนนี้ผมต้องการที่พักพิงสุดๆ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ผมไม่อยากคิดฟุ้งซ่านคนเดียวอีกแล้ว!!

“ ฮือออออ... ฮึก... ฮึก... ฮืออออออออ ”

“ โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะมึง ใจเย็นๆๆ ” ซึงกวานพูดปลอบพร้อมกับลูบหลังผมไปด้วย

“ เจ็บ!!... ฮึก... ตอนนี้กูเจ็บไปทั้งหัวใจเลยอ่ะมึง... ฮืออออออ ”

“ โอเคๆ มีอะไรก็ระบายออกมาให้หมดเลยนะมึง... ”

“ ทรมาน… ฮึก... การที่ไม่มีพี่จีซูอยู่ด้วยมันทรมานจริงๆ จนกู... ฮึก... แทบไม่อยากจะรับรู้อะไร... ฮือออออ ”

“ แต่มึงเป็นคนเลือกทางนี้เองไม่ใช่หรอ... ”

“ ฮึก... เพราะกู... เป็นคนเลือกเองนี่แหละ... ฮึก... กูถึงได้เจ็บอย่างนี้ไง ฮือออออออ ”

“ โอ๋ๆ ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก มันผ่านไปแล้ว ทำใจให้สบายนะ… ”

“ ฮึก... กูก็อยากทำนะ... แต่มันทำไม่ได้จริงๆ... ฮือออออออ ”

“ อ่า... งั้นมึงก็ร้องออกมาเถอะ เอาความอัดอั้นมันออกมาให้หมดตรงนี้เลย! ”

หลังจบประโยค ผมก็เอาแต่ร้องไห้ ระบายความอัดอั้นออกไปทางน้ำตา และก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่กว่าที่น้ำตาที่ไหลจะหยุดลง...

.

.

.

20.15  น.

เวลาผ่านไปนานพอสมควร... ผมก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ!

เฮ้อออออ~ ได้ระบายความรู้สึกแบบนี้ มันก็รู้สึกดีเหมือนกันนะครับ ^^ มันเหมือนความเครียดทั้งหมดที่ผมแบกเอาไว้ มีใครอีกคนเข้ามาช่วยแบ่งเบา

“ ฮันโซลเว้ย!! กูหิวว่ะ เราไปหาอะไรกินกันเถอะน๊าาาา >^< มึงจะได้เปิดหูเปิดตาด้วยไง!! >___< อยู่ในห้องแคบๆแบบนี้มีแต่จะฟุ้งซ่านไปเปล่าๆ ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนกุเถอะ!!! ”

“ เออๆ ก็ได้ ไปกันเถอะ ^________^ ”

หลังจากตกลงกันเสร็จเรียบร้อย ผมกับซึงกวานก็พากันออกไปหาของกินกันทันที...

.

.

.

ณ  แหล่งของกินยามค่ำคืนของเกาหลี

          ที่นี่ก็คล้ายๆตลาดนัดทั่วๆไปแหละครับ มีรถเข็ญขายของตั้งเต็มไปหมดทั้งสองฝั่งฟากถนน อาหารแต่ละอย่างน่ากินโคตรๆ!! กลิ่นโชยมาทีนี่น้ำลายไหลพร้อมกินเลยล่ะครับ! ฮ่าๆๆๆๆ

          ผมกับซึงกวานเดินหาของกินเล่นกันไปสักพักก็ดันบังเอิญไปเจอกับ... พี่จองฮัน

          แต่ที่น่าแปลกใจคือ... พี่จองฮันเดินจับมือมากับใครก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆไม่ใช่พี่จีซู

          “ อ้าว... หวัดดีฮันโซล ^^ ” พี่จองฮันทักผมก่อน... ความกดดันก่อตัวขึ้นมาทันที

          ถึงผมกับพี่จีซูจะเป็นแฟนกันก็จริง แต่ผมกับพี่จองฮันก็ไม่ได้สนิทอะไรกันหรอกนะครับ

          “ สวัสดีครับ พี่จองฮัน...” ผมทักทายกลับเพราะไม่อยากเสียมารยาท ถึงแม้ตอนนี้ผมจะอึดอัดมากก็ตาม

          “ ฮันโซล... พี่ขอโทษนะที่อาจทำตัวสนิทสนมกับจีซู จนทำให้นายคิดมากไปไกลขนาดนี้ ” พี่จองฮันพูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง เล่นเอาผมทำอะไรไม่ถูก เลยได้แต่เงียบไว้

          “ … ”

          “ แต่พี่อยากให้นายรู้ไว้... จีซูมันรักนายมาก!!!! ตอนที่นายขอเลิกกับมัน มันแทบจะเป็นบ้า!! ขังตัวเองอยู่แต่ในห้องพัก! ”

          “ … ”

          “ ขนาดพี่เป็นเพื่อนมัน มันยังไม่ยอมให้พี่เข้าไปเลย!! ”

          “ … ”

          “ อีกอย่างนะ… พี่ก็ ‘มีแฟนแล้ว’ นี่ ‘ดงจิน’ แฟนพี่... เราคบกันมาก่อนที่นายกับจีซูจะเป็นแฟนกันซะอีก!! ” พี่จองฮันบอก พร้อมกับชี้ไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆเพื่อบ่งบอกให้รู้ว่าตัวเองพูดจริง

          “ ห๊ะ! =[]= ” ช็อกครับช็อกกกกกกก!!! นี่พี่จองฮันมีแฟนแล้วหรอเนี่ยยย =[]=;;;;;; อ๊ากกกกก แล้วนี่ผมทำอะไรลงไปวะ!!!

          “ เพราะฉะนั้น นายก็เลิกคิดมากได้แล้วนะ... กลับไปง้อมันเถอะ... เพราะว่าคนๆเดียวที่จะเยียวยามันได้ในตอนนี้มีแค่นายเท่านั้น!! ดังนั้น!! ช่วยพาจีซูคนเดิมกลับมาให้ได้ล่ะ… ฮันโซล! ^_________^ ”

          “ ครับ!!! =O=;; ” ผมตอบรับคำขอร้องของพี่จองฮันอย่างงงๆ แต่ขาทั้งสองข้างของผมกลับวิ่งตรงดิ่งไปยังหอพักที่พี่จีซูอยู่ด้วยหัวใจที่... เบิกบาน!

.

.

.

ณ  หอพักของจีซู

          และแล้วตอนนี้! ขอทั้งสองข้างของผมก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของพี่จีซูแล้ว!!

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...

“ พี่จีซู... ผมฮันโซลนะ! ” ผมเคาะประตูและตะโกนเรียกด้วยหัวใจที่สั่นรัว!! ความรู้สึกตอนนี้คืออยากเจอหน้าผู้ชายในห้องใจจะขาด แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับมีเพียง

          “ … ” ความเงียบ

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...

          “ พี่จีซูเปิดประตูให้ผมหน่อยสิ!! ”

          “ … ” ผมลองเคาะดูอีกทีแต่สิ่งที่ได้กลับมาก็ยังเป็นความเงียบเช่นเดิม

ฮึ่ยยยยยยย ไม่เปิดใช่มั๊ย!! ด้ายยยยย!!!!!!

ผมล้วงมือไปหยิบกุญแจสำรองในกระเป๋าเป้ที่สะพายมาด้วยทันที! ที่ผมมีกุญแจนี้เพราะตอนช่วงที่เราคบกัน ก็มักจะมาสิงสู่อยู่หอกันและกันเสมอ พี่จีซูเลยให้กุญแจสำรองผมไว้ด้วย เผื่อวันไหนผมเบื่อๆอยากมานั่งเล่นที่หอพี่เค้า อะไรอย่างงี้

ผมจัดการไขกุญแจเปิดเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ สภาพในห้องตอนนี้ทั้งมืด ทั้งเงียบ เหมือนเป็นห้องเปล่าๆ ที่ไม่มีใครอาศัยอยู่!

ผมจัดการเปิดไฟทุกดวงในห้องทันที!

และสิ่งที่ผมได้เห็นคือ... พี่จีซูนั่งชันเข่าอยู่บนพื้นหน้าทีวี ใบหน้าหมองเศร้าเหม่อมองไปยังพื้นที่ว่างเปล่า...

อะไรกัน! การบอกเลิกของผมทำให้พี่เค้าเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวหรอ...

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่หัวใจผมอย่างแรง!! พี่จีซูคนนี้ ไม่ใช่พี่จีซูคนเดิมที่ผมรู้จัก! พี่จีซูของผมเป็นคนสดใส อบอุ่น ใจดี และมีรอยยิ้มที่คอยมอบความสุขให้กับผมอยู่เสมอ...

ขอบตาของผมร้อนผ่าว พร้อมๆกับที่หยดน้ำตาๆค่อยๆรินไหลออกมาจนกลายเป็นสาย...

“ พี่จีซู... ” ผมเรียกพี่จีซูด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

“ … ฮันโซลหรอ!! O_O… เฮ้ออ เป็นไปไม่ได้หรอก ฮันโซลทิ้งเราไปแล้ว เค้าจะกลับมาหาเราทำไมวะ!... ละเมออีกแล้วสินะจีซู... : ( ” พี่จีซูร้องเรียกชื่อผมอย่างตกใจ! แต่สุท้ายก็กลับไปตัดพ้อกับตัวเองต่อ

“ ฮือออออ พี่จีซู!!! ผมขอโทษษษษษษษษ TTOTT ” ผมไม่อาจทนเห็นสภาพแบบนี้ของพี่จีซูได้อีกแล้ว!! ผมวิ่งเข้าไปกอดพี่จีซูพร้อมกับพร่ำบอกคำขอโทษออกมาเป็นร้อยๆคำ

“ นาย... ฮันโซลจริงๆหรอ? ”

“ ... ฮึก… ก็จริงน่ะสิ!! ผมฮันโซลตัวจริงเสียงจริงเลย!! พี่นั่นแหละเป็นใคร!... ฮึก... เอาพี่จีซูคนเดิมของผมกลับมานะ!! เอากลับมา!!!!!! TT[]TT ” ผมตอบเสียงอู้อี้เพราะยังซบหน้าลงกับอกพี่จีซูอยู่

“ ฮันโซล... เป็นนายจริงๆด้วย!! นี่ฮันโซลตัวจริงจริงๆด้วย! บอกพี่สิว่าพี่ไม่ได้ฝันไปน่ะ!! >_______< ” พี่จีซูพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นอนขึ้น! อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของพี่จีซู มักทำให้หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะได้เสมอเลย! >////<

ปัก!!!!

          “ โอ๊ยยยยยยยยย ”

          “ เจ็บมั๊ยล่ะ!!! โดนตีด้วยแรงขนาดนี้เจ็บมั๊ยล่ะ!!!!! ถ้าพี่เจ็บก็แสดงว่านี้มันคือความจริงนั่นแหละ ผมคนนี้ก็คือฮันโซลตัวจริงนั่นแหละ!! ไม่ใช่คนในฝันที่ไหนเลย!!! =^= ” จากตอนแรกๆที่เคยเศร้า... ก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความสุข… เมื่อพี่จีซูคนเดิมของผมเริ่มกลับมา

          “ เจ็บสิ!! เจ็บมากๆเลย!!! เจ็บสุดๆไปเลยอ่ะ!!!! >////////////< ” ปากก็บอกว่าเจ็บ แต่น้ำเสียงที่พูดออกมากลับไม่ได้ใกล้เคียงกับความรู้สึกนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว... แต่ผมก็ดีใจนะ ที่มันเป็นแบบนี้น่ะ! : )

.

.

.

          หลังจากกอดกันจนหายคิดถึงแล้ว ก็ถึงเวลาที่ผมต้องทำการขอโทษพี่จีซูอย่างจริงจัง!!.... ฮึ่ยย ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย ให้ตายสิ!!! ><

          “ พี่จีซู... ผมขอโทษนะ ที่ไม่ได้คิดให้ดีก่อนที่จะทำอะไรลงไป ”

          “ … ”

          “ ผมขอโทษนะ ที่ไม่รับฟังเหตุผลของพี่เลย ”

          “ … ”

          “ พี่อย่าโกรธผมเลยนะ... น๊า... T^T ”

          “ ... โกรธ!! ” คำตอบของพี่จีซูเล่นเอาผมสะอึก! ชิบหายละ! พี่จีซูโกรธ แล้วผมควรจะทำยังไงดีวะ =[]=;;;

          “ แล้ว... ผมต้องทำยังไงพี่ถึงจะหายโกรธ TT^TT ”

          “ หอมแก้มพี่สิ… แล้วพี่จะหายโกรธ : ) ”

          “ หอมแก้มเลยหรอ?? O_O ”

          “ อื้มมมม หอมแก้มเลยนี่แหละ!! เร็วๆสิ รีบทำ ชักช้าเดี๋ยวพี่ยิ่งโกรธขึ้นกว่าเดิมนะขอกบอกกก -0- ”

จุ๊บ~

          “ คะ... คะ... แค่นี้ใช่มั๊ยครับ =///////////= ” ด้วยกลัวว่าพี่จีซูจะโกรธผมไปมากกว่าเดิมจริงๆ ผมเลยจัดการหอมแก้มพี่เค้าตามที่สั่งทันที! โอ๊ยยยยย เขินเป็นบ้าเลยยยยยยยย งื้อออออ >///////////<

          “ ไม่! ยังไม่พอ เอาข้างขี้ด้วย! -0- ” พี่จีซูพูดบอกพร้อมกับชี้ไปที่แก้อีกข้างที่ยังไม่โดนหอม

จุ๊บ~

          “ พอใจรึยังครับ? =////////////////= ”

          “ ยัง!! เอาตรงนี้ด้วย!!! -0- ” คราวนี้พี่จีซูชี้มือไปที่จมูกโด่งๆของตัวเอง

จุ๊บ~

          “ ผมยอมพี่ขนาดนี้แล้ว... พอใจได้แล้วนะครับ!! =/////////////= ” ใช่ว่าผมจะใสซื่อขนาดโดนหลอกให้จุ๊บด้วยการแกล้งงอลปัญญาอ่อนแบบนี้หรอกนะครับ!

แต่เรื่องราวครั้งนี้ผมเป็นคนผิดเต็มๆ ผมเลยอยากจะขอโทษพี่จีซูอย่างจริงจัง และทำตามทุกสิ่งทีพี่จีซูต้องการ ผมอยากเห็นพี่ซูมีความสุขนี่นา... แต่ให้ทำเยอะขนาดนี้ ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ยยยย คุณพี่!!! >/////////////<

“ ยัง!! ยังไม่ถึงจุดไคลแม็กซ์เลย จะพอได้ยังไง : ) ” พี่จีซูพูดยิ้มๆ เล่นเอาผมเสียวไส้ติ่งอย่างแรง!!! ห๊ะ จุดไคลแม็กซ์อะไรวะ อย่าบอกนะว่าให้จูบหัวนมน่ะ! โหยยย ให้ทำแบบนี้ผมไม่ง้อแล้วจริงๆนะเว้ย!! =[]=;;;;;

“ จุดไคลแมกซ์อะไรหรอครับพี่ = =;;;;;;;; ”

“ ขอตรงนี้ก่อนสิ... : ) ” พี่จีซูชี้ไปที่ปากของตัวเอง... อ๊ากกกกก พี่จะให้ผมจูบก่อนหรอวะ!! =[]= ไม่เอาอ่ะ เขินนนนนน ม่ายยยยยยย >////////<

“ ง่ะ พอแล้วไม่ได้จริงๆหรอ T^T ”

          “ ไม่ได้! ต้องทำตรงนี้ก่อน!! : ) ” พอผมปฏิเสธพี่จีซูก็ค่อยๆ เดินเข้ามาหาอย่างกดดัน! ผมเลยทำได้แค่เดินถอยหลังหนีอย่างช่วยไม่ได้!!

          อะไรฟระ!! แค่ขอเลิกครั้งเดียวเปลี่ยนพี่จีซูที่แสนดี ให้เป็นพี่จีซูที่เจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย!!! =[]= งืออออออ ต่อไปนี้จะไม่มีทางขอเลิกอีกแล้วล่ะ! ขอสาบานกับการตามง้อครั้งนี้เล๊ยยยยยยย!!! T^T

          “ งืออออ พี่จีซูอย่ากดดันผมสิ =[]=;;;; ” ผมเดินถอยหลังหนีพี่จีซูมาเรื่อยๆจนติดผนัง... ส่วนพี่จีซูก็ตามมาเท้าแขนตรงผนัง ปิดทางหนีที่ไล่ผมหมดเลย!!... ฮอลลลล บ้าจริง!! ทั้งๆที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ทำไมผมกลับรู้สุขแฮปปี้จังเลยวะเนี่ยย = =;;;… แฮปปี้นะ แต่ไม่แสดงออก อิอิ >.,<

          “ จะทำหรือไม่ทำ? ”

          “ อ่า = =;;; ”

          “ ถ้าไม่ทำ... พี่ทำเอง!! : ) ” จบประโยค... พี่จีซูค่อยๆโค้งหน้าลงมามอบจูบให้ผมอย่างแผ่วเบา... รสจูบที่แสนหวาน... รสจูบที่แสนอบอุ่น... รสจูบที่ผมแสนคิดถึง... รสจูบของพี่จีซู... คนที่ทำให้ผมไม่สามารถไปจูบกับใครได้อีกแล้ว... ริมฝีปากนี้ ผมมอบให้พี่คนเดียวนะ! >///////////<

ตึกตัก... ตึกตัก... ตึกตัก...

          หัวใจผมเต้นเร็วและแรงอย่างกับจะหลุดออกมาจากอกให้ได้!! ความรู้สึกนี้มันทำให้ผมคิดถึงวันนั้น... วันที่พี่จีซูขอผมเป็นแฟน... ผมมีความสุขมากจริงๆ >///////////////<

          “ ฮันโซล... ” พี่จีซูค่อยๆผละริมฝีกปากของตัวเองออกจากผมอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะเรียกชื่อผมอย่างแผ่วเบา

          “ ครับ... ” ผมก็ทำได้แค่เพียงก้มหน้างุด ตอบเสียงอู้อี้กลับไป! ว๊ากกกกก เขินจะบ้าตายยยยย >//////<

          “ คบกับพี่นะ : ) ”

          “ … ” ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป... เพียงแค่พุ่งเข้าไปกอดพี่จีซูไว้ แล้วพยักหน้ารัวๆแทนคำตอบ

          “ คบแล้วอย่าเลิก! : ( ” พี่จีซูพูดบอกพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

          “ ไม่เลิกอีกแล้ว!!! ผมสัญญาเลย ไม่เลิกอีกแล้วจริงๆ!! การที่ไม่มีพี่อยู่มันทรมานเกินไป TTOTT ” ผมส่ายหน้ารัวในอ้อมกอด พร้อมกับตะโกนพูดออกมา

          “ หึหึ... พี่รักนายมากนะฮันโซล ” พี่จีซูพูดบอก แล้วก้มลงมาจูบที่หน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา

          “ …………… ผมก็รักพี่นะ รักมากกกกกที่สุดเลย จะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว!! ผมสัญญา!!! TTOTT ”

ในที่สุด!! ผมกับพี่จีซูก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม!! ต้องขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่ทำให้ผมได้เจอกับพี่จองฮันในวันนี้! ต้องขอบคุณพี่จองฮันจริงๆ ที่บอกเรื่องราวต่างๆให้ผมได้เข้าใจ ถ้าพี่จองฮันไม่บอก ผมคงไม่มีทางได้มีความสุขแบบนี้หรอก...

ความเป็นจริงเรื่องทั้งหมดมันก็ไม่มีอะไรหรอก... มันเป็นเพราะความคิดมากของผมเอง พอผมรู้ว่าพี่จองฮันสนิทกับพี่จีซูผมก็เริ่มมีอคติขึ้นมาแล้ว... ทำให้ผมมองการกระทำที่พี่จีซูมีให้ไปในทางที่ไม่ดี ทั้งๆที่พี่จีซูก็ไม่ได้คิดอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว.... มีแต่ผมนี้แหละ! คิดมากอยู่คนเดียว!! = =;;

สุดท้ายนี้... ขอบคุณนะครับพี่จองฮัน... แล้วก็ขอโทษด้วย ที่ผมเคยมองพี่ไม่ดี ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ ^/\^;;;

……………………………………...

DONGJIN & JUNGHAN’s SAID…

“ เฮ้ออออ ดงจิน! ทำไมฮันโซลคิดมากจังวะ? =O= ” หลังจากที่ฮันโซลวิ่งออกไปแล้ว จองฮันก็หันไปถามคำถามนี้ด้วยความสงสัยกับดงจินทันที

“ พี่ก็ลองถามตัวเองดูดิ... พี่ก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้ไม่ใช่หรือไง? ”

“ ประสบการณ์อะไร? จำไม่เห็นได้เลย!! -0- ”

“ เอ๊า... ก็ตอนนั้นผมแค่ช่วยเพื่อนเอาแมลงออกจากตา พอพี่มาเห็นพี่ก็ดันคิดว่าผมกำลังจูบอย่างดูดดื่มอยู่ แล้วก็กระแดะงอลผมไปเกือบเดือนเลยไม่ใช่หรอไง?? -*- ”

“ เปล่าซักหน่อย = =;;; ”

“ อ๋อหรออออออออออออออออออออ -0- ”

“ นี่!!!! ชิน ดงจิน!!! อย่ามาทำน้ำเสียงกวนตีนอย่างนี้ใส่นะ! เดี๋ยวตีตายเลย!!!! >[]<//// ”

“ ถ้าพี่ตี ผมจูบอ่ะ! ตีสิๆ ตีเล๊ยยยยย ^________^ ”

“ ไอ้!... ไอ้เด็กบ้า!! คอยดูเถอะ กลับไปถึงหอเมื่อไหร่จะตีให้ตายเลยคอยดู!!! >[]< ”

“ แล้วทำไมไม่ตีตรงนี้ไปเลยล่ะ?? : ) ”

“ คนมันเยอะ! เขินเว้ยยยยยย =/////////= ” จองฮันพูดจบก็เดินนี้ดงจินไปทันที

ดงจินจึงวิ่งตามมาเดินกุมมือกับจองฮันอีกครั้ง และพูดประโยคบางอย่างออกมาเบาๆ

“ เพราะพี่น่ารักแบบนี้ไง... ผมถึงรักใครนอกจากพี่ไม่ได้แล้วจริงๆ ^________^ ”

“ =////////////////////////////////////////////////= ”

……………………………………...

SEUNGKWAN’s SAID…

แล้วสุดท้ายก็ทิ้งกูววววว ฮันโซลนะฮันโซลลล เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนหรอสาสสสสส ชิ!! ไม่ง้อก็ได้วะ

ผมจัดการต่อโทรศัพท์ไปหาคนของผมที่เมมชื่อไว้ในโทรศัพท์ว่า... ‘ไอ้แก่’… แหม่ เห็นผมแบบนี้ ผมก็มีแฟนแล้วเหมือนกันนะครับ อิอิ >.,<b

ตู๊ดดด... ตู๊ดดด..

          ( สวัสดีครับที่รัก >_____< )

          “ เฮ้ยแก่!! เหงาว่ะ ออกมาหากินเป็นเพื่อนหน่อยดิ =^= ”

          ( จัดไปๆ ว่าแต่นายอยู่ไหลล่ะน้องบวมมมมม ^O^ )

          “ ร้านเดิมของเรานั่นแหละ! รีบมานะเว้ย ไม่อยากรอนาน เหงาๆๆๆๆๆๆๆ =^= ”

          ( โอเคๆ รออยู่ตรงนั้นก่อนนะ! จะไปเดี๋ยวนี้แหละ >_____< )

          หลังจากวางสายไป ผมก็ไปนั่งรอไอ้แก่ตามที่นัดไว้ รอได้ซักพักมันก็มา... เราสองคนเดินหาของกินเล่นอย่างมีความสุข

          ขอบอกเลยว่าถึงผมจะชอบด่ามัน ชอบรังแกมัน บลาๆๆๆ แต่ผมก็รักมันมากนะครับ... ไอ้แก่ ‘ซอกมิน’ ของผมคนนี้อ่ะ >//////////////<

……………………………………...

THE END 

เม้นหน่อยเถอะ! กำลังใจมันสำคัญนะ!

^____________^